Op 8 mei 2020 wordt de 75ste verjaardag van het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa gevierd. Op 27 januari 1945 stonden de Sovjettroepen aan de poorten van het concentratie- en uitroeiingskamp Auschwitz waar Adolf Fischer, de grootvader aan moederszijde van André Gantman, is gestorven. Zoals duizenden anderen werd hij gedeporteerd vanuit Antwerpen in het kader van de geplande ‘eindoplossing van het Joodse vraagstuk’. ‘Nooit meer Auschwitz’ werd een politiek en een veelvuldig geuit maatschappelijk credo. 27 januari werd zelfs uitgeroepen door de vn tot ‘Holocaust Memorial Day’. Educatie en reflectie zouden antisemitisme verbannen gezien de gevolgen ervan die geleid hebben tot de genocide die de nazi’s organiseerden. Gantman stelt vast dat het antisemitisme helemaal niet is verdwenen maar aan kracht heeft herwonnen via onder meer sociale media, folkloristische activiteiten en zogenaamde identitaire bewegingen. De auteur draagt in zich door het familiale verleden wat hij zelf noemt ‘een Auschwitz-gen’ dat hem in staat stelt het antisemitisme dat in de maatschappij sluimert te onderkennen. Zijn boodschap luidt: ‘mijn inzet tegen antisemitisme is een strijd voor vrijheid en democratie’. Samen met filosofe Tinneke Beeckman en Christophe Busch van de Dossinkazerne gaat hij op zoek naar het Auschwitz-gen in onze samenleving.